filmik z wizyty w DPSie
Oto filmik nakręcony podczas naszej wizyty w DPSie. Nie mam pojęcia, kim jest ten troll na początku! .
[onet_player v1=”hnNDah0034″ v2=”” v3=”” v4=”94809″]
[onet_player v1=”zlwA5U0034″ v2=”” v3=”” v4=”96737″]
Monthly Archives: grudzień 2007
To juz pora na Wiliją, to już czas…
Drodzy Czytelnicy Bloga
Uczniowie
Absolwenci
Koledzy nauczyciele
i inni ludzie dobrej woli, ktorzy czasem tu zagladacie
juz za pare chwil wezmiecie do reki bialy oplatek i zaczniecie skladac zycznia swoim najblizszym.
Ja tez pragne byc z kazdym z was w te cudowna noc
i podac reke na znak pokoju, jaki wprowadzilo do swiata narodzenie Jezusa.
Zycze Wam, by narodzone Dziecie, natchnelo Was wiara w to, ze cuda sie zdarzaja,
ze swiecie zwycieza nie ciezki bucior zolnierza i miecz Heroda,
ale milosc i prawda.
Ze nadzieja, to nie puste slowo ktorego chwyta sie jak brzytwy tonacy, ale magiczny boski motor, dzieki ktoremu mozna isc pod wiatr i wstawac kazdego dnia.
Zycze Wam wiary, chocby takmalej jak ziarnko gorczycy,
bo bez wiary swiat jest tylko smutnym cmentarzem, z rozkladajacymi sie atomami naszych cial,
bez jutra, bez wiecznosci.
Zycze Wam betlejemskiego pokoju ducha i swiatla gwiazdy, tej, co doprowadzila kiedys
Magow do prawdziwej prawdy, ktora okazala sie nie potaga, przepychem i fanfarami, ale pokora i niewinnoscia.
Zycze Wam milosci – tej autentycznej, nie z rekalm i piosenek,
ale tej z Piesni Nad Pieesniami i Hymnu Sw. Pawla.
Bo tylko ona moze zmienic swiat.
Uczniowie
Absolwenci
Koledzy nauczyciele
i inni ludzie dobrej woli, ktorzy czasem tu zagladacie
juz za pare chwil wezmiecie do reki bialy oplatek i zaczniecie skladac zycznia swoim najblizszym.
Ja tez pragne byc z kazdym z was w te cudowna noc
i podac reke na znak pokoju, jaki wprowadzilo do swiata narodzenie Jezusa.
Zycze Wam, by narodzone Dziecie, natchnelo Was wiara w to, ze cuda sie zdarzaja,
ze swiecie zwycieza nie ciezki bucior zolnierza i miecz Heroda,
ale milosc i prawda.
Ze nadzieja, to nie puste slowo ktorego chwyta sie jak brzytwy tonacy, ale magiczny boski motor, dzieki ktoremu mozna isc pod wiatr i wstawac kazdego dnia.
Zycze Wam wiary, chocby takmalej jak ziarnko gorczycy,
bo bez wiary swiat jest tylko smutnym cmentarzem, z rozkladajacymi sie atomami naszych cial,
bez jutra, bez wiecznosci.
Zycze Wam betlejemskiego pokoju ducha i swiatla gwiazdy, tej, co doprowadzila kiedys
Magow do prawdziwej prawdy, ktora okazala sie nie potaga, przepychem i fanfarami, ale pokora i niewinnoscia.
Zycze Wam milosci – tej autentycznej, nie z rekalm i piosenek,
ale tej z Piesni Nad Pieesniami i Hymnu Sw. Pawla.
Bo tylko ona moze zmienic swiat.
[onet_player v1=”WvFTff0034″ v2=”” v3=”” v4=”86500″]
P.S. Zdjecia uzyte w powyzszym filmiku pochodza z zeszlorocznych jaselek,
przygotowanych przez p. Bozene Sasal z klasa 1c (czyli obecna 2c)
zimowa sceneria…
Jesli sa jakies powody, by kochac supermarkety, to wlasnie za to (dzis lajtowy temat, by odreagowac wznioslosc ostatnich dni):
[onet_player v1=”gA3VBM0034″ v2=”” v3=”” v4=”96864″]
szkolne koledowanie
Jest taki dzień, jeden w roku, kiedy szkoła staje sie miejscem magicznym. Nie ma biegania po korytarzach, milknie gwar przerw zaś w salach lekcyjnych nie ma normalnych zajęć. To ostatni dzień przed przerwa świąteczną, kiedy tradycyjnie urządza sie klasowe wigilie i ogląda jasełka. W tym roku, jasełka zostały przygotowane przez panią Anię Gałązkę, za co je z tego miejsca muszę podziękować, gdyż w harmonogramie uroczystości na ten rok szkolny to ja miałem być osobą odpowiedzialną za przygotowanie wigilijnego kolędowania. Niestety, zachorowałem i pani Ania podjęła się mnie zastąpić!
[onet_player v1=”2fSJXT0034″ v2=”” v3=”” v4=”71270″]
Po występie głos zabrał pan dyrektor i złożył świąteczne życzenia. proszę wybaczyć jakość nagrania – w aparacie skończyła sie karta pamieci i musiałem wspomóc się telefonem…
[onet_player v1=”HfTRD50034″ v2=”” v3=”” v4=”71340″]
Następnie, uczniowie rozeszli sie do swych sal, by tam wraz z wychowawcami i zaproszonymi nauczycielami podzielić sie opłatkiem i spożyć „wigilijną wieczerzę.” Serdecznie dziękuję klasom 2b i 3c za zaproszenie! Odwiedziłem każdą klasę z aparatem i zrobiłem okolicznościowe zdjęcia.
1a
1c
2a
2c
3b
Po złożeniu sobie życzeń w klasach, uczniowie wędrowali po szkole i składali życzenia swoim kolegom z innych klas.
Radosnych i spokojnych świąt życzę i ja czytelnikom bloga.
z wizyta w DPSie
Czasem najlepsze pomysły rodzą się pod natchnieniem chwili, są rodzajem epifanii, czyli objawienia. Miedzy jednym a drugim zadaniem z najnudniejszego pod słońcem podręcznika do języka angielskiego jakim jest Shine 3 zarzuciłem pomysł – „A może byśmy tak przed świętami pojechali do jakiegoś domu opieki?” Ku memu zdziwieniu, uczniowie 3c zareagowali entuzjastycznie. Po krótkich poszukiwaniach, umówiłem sie na wizytę w Domu Pomocy Społecznej w pobliskiej Wierzbicy.
makieta osrodka
Ostatnie doniesienia z podobnego ośrodka w Radości nie napawały optymizmem i spodziewałem sie najgorszego: zaniedbanych pensjonariuszy, grubych i wrzeszczących pielegniar oraz szpitalnego zapachu. Balem sie tez, jak zareagują na to wszystko moi podopieczni. Moje obawy, jak sie okazało, były płonne.
Nie powitał nas szpitalny odór. Gdy otworzyliśmy drzwi DPSu, nie poczuliśmy nic. Zobaczyliśmy schludne i nowoczesne korytarze ozdobione ładniejszymi dekoracjami niż te w naszej szkole, gustownie urządzone sale i komfortowe pokoje.
Zamiast opasłych i groźnych niewiast z filmiku o domu starości w Radości, ujrzeliśmy sympatyczną panią kierownik oraz mile, ładne i delikatne pracownice domu.
pani kierownik
A pacjenci czy raczej pensjonariusze? Schludni , cieszący sie na nasz przyjazd ludzie.
Nie tylko starsi. Przed wyjazdem na ośrodek mawiałem „dom starców”, tak jak wszyscy w okolicy. Okazuje sie, ze mieszkają w nim nie tylko ludzie w podeszłym wieku, ale tez relatywnie młodzi – pięćdziesięciolatkowie, sześćdziesięciolatkowie, którzy z różnych przyczyn nie mogą mieszkać ze swoimi rodzinami i w domu znaleźli schronienie. Najbardziej zapamiętałem pana Andrzeja, pięćdziesięcioletniego mężczyznę, pozbawionego nóg i poruszającego sie na wózku. Nie znam historii pana Andrzeja – nie wiem jak stracił nogi, nie wiem czemu jego rodzina nie mogla sie nim zaopiekować. Ale pomimo swego kalectwa, pan Andrzej jest osobą niezwykłą – żartuje, opowiada wierszyki, rozmawia przez komórkę, robi zdjęcia i przede wszystkim jest artystą – tworzy makiety budynków, żaglowce, szopki i inne wyroby z drewna. Wyglądają niesamowicie. I niesamowita jest pogoda ducha pana Andrzeja – ja chyba nie umiałbym się odnaleźć w jego sytuacji.
Wbrew pozorem, życie w ośrodku nie jest nudne – pensjonariusze maja bogate życie kulturalne, jeżdżą na wycieczki, uczęszczają na zajęcia muzykoterapii. I co najważniejsze, maja zapewnioną świetną pomoc i rehabilitację, niedostępną dla większości w domowych warunkach. Nie zapominajmy o pięknej kaplicy. Tylko ta samotność…
Dzięki moim uczniom przekonałem sie, ze w ludziach istnieją pokłady dobra, które normalnie gdzieś sie na dnie duszy marnują. W szkole, w ferworze lekcji, realizacji minimów programowych, miedzy odpytywaniem z często teoretycznej i nieprzydatnej w życiu wiedzy a nauczaniem taktu i ogłady, nie zauważamy człowieczeństwa naszych uczniów, mamy tendencje do traktowania ich jak maszyny do zapamiętywania. Przypomian mi się tu myśl Neila Geimana: „Zrobiłem listę rzeczy, których nie uczą w szkole. Nie uczą jak kogoś kochać. Nie uczą jak być sławnym. Nie uczą jak być bogatym ani jak być biednym. Nie uczą jak odejść od kogoś, kogo ju nie kochasz. Nie uczą jak poznać co się dzieje w duszy drugiego człowieka. Nie uczą, co powiedzieć komuś, kto umiera. Nie uczą niczego wartego, by to wiedzieć.” W tym obłędnym kotle codzienności nigdy nie zauważyłbym, jak wspaniale potrafią zachować sie czasem moi uczniowie, owi gimnazjaliści, postrach nauczycieli pracujących w innych typach szkol. Dwa dni temu stworzyłem w 10 minut scenariusz dzisiejszego programu a oni zdołali stworzyć z tego coś pięknego, nawet jeśli może niedoskonałego. Przygotowali kostiumy i rekwizyty, nauczyli sie śpiewać koledż, znieśli moje nerwowe nawoływania Schnella gdy opadali z sil po czwartej godzinie śpiewania a ja traciłem resztki nadziei. Nie zawiedli mnie. Co więcej, niektórzy zaskoczyli mnie swoim, hm, to chyba najlepsze określenie, dobrem… Ania, Iza, Amanda – zaprzyjaźniły sie z pewna starsza panią i wprosiły sie do niej na herbatkę. Paulina zadeklarowała, ze nigdy nie zostawi swoich rodziców w takim miejscu, bez względu na wygody i warunki tu panujące. Jestem z was dumny dziewczyny.
Dziękuje klasie 3c i chłopcom z klas 3b i 2c za te piękna lekcje bożego narodzenia. Dziękuje pani Marioli i pani Ani za pomoc w organizacji wyjazdu i opiekę nad młodzieżą. Dziękuję pani kierownik i pracownikom domu pomocy. A przede wszystkim mieszkańcom Domu – za to, ze pokazali nam, jak niewiele trzeba czasem zrobić, by kogoś uszczęśliwić.
P.S. 3c już myśli nad programem na dzień dziadka i babci…
A tak wyglądał nasz występ:
[onet_player v1=”nGNkDi0034″ v2=”” v3=”” v4=”61899″]