Kącik porad

We współpracy z panem dyrektorem Zbigniewem Sarnatem zaprosiłam do szkoły
25. 04. 2017r radcę prawnego pana Szymona Witczaka. Lekcja zrealizowana była w formie pogadanki, podczas której pan Szymon Witczak przybliżył uczniom najważniejsze aspekty związane z codziennym stosowaniem prawa. Wskazał na konsekwencje nielegalnego umieszczania w Internecie nagrań audio, video lub zdjęć, wykonanych za pomocą dostępnych urządzeń, wykorzystując technologię informatyczną (np. za pomocą tel. komórkowych). Poinformował o wykroczeniach polegających na modyfikacji zdjęć w formę ośmieszającą, obrażającą i umieszczanie ich w Internecie.

Na koniec zaproszony gość przedstawił uczniom drogę edukacyjną jaką należy przebyć,
by wykonywać zawody prawnicze.

Dzięki spotkaniu młodzież uświadomiła sobie, że znajomość prawa jest korzystna, chroni przed zagrożeniami i pomaga w codziennym życiu, z  czego często nie zdawali sobie sprawy.

Celem uatrakcyjnienia zajęć, optymalizowania jakości przekazywanych informacji należy konfrontować młodzież ze specjalistami pracującymi zawodowo
w różnorodnych instytucjach związanych z doradztwem zawodowym i rynkiem pracy. Pedagog szkolny Mariola Majstrak w kwietniu 2017 roku zorganizowała więc spotkanie z pracownikami Urzędów Pracy z Szydłowca  znającymi doskonale słabości
i mocne strony absolwentów na rynku pracy. Pani Alicja Bochenek i pani Agnieszka Wolińska przeprowadziły zajęć dla uczniów gimnazjum na temat: ,,Aktualne potrzeby i problemy rynku pracy”, ze zwróceniem uwagi  na preorientację zawodową młodzieży. Panie zapoznały uczniów z aktualnymi trendami  zawodowymi, możliwościami i przewidywaniami potrzeb rynku pracy i zawodów przyszłościowy.

Młodzież czynnie uczestniczyła w spotkaniu, dzieliła się swoimi spostrzeżeniami oraz zadawała bardzo dużo pytań.

Cyberprzemoc- przemoc  rówieśnicza w sieci (cyberbullying) to przemoc rówieśnicza z użyciem Internetu i telefonów komórkowych. Jest to jedno
z poważniejszych i bardziej powszechnych zagrożeń, z jakimi mogą mieć kontakt młodzi internauci.

Najpopularniejsze formy Cyberprzemoc to:

• publikowanie ośmieszających filmów i zdjęć,
• publikowanie wulgarnych i ośmieszających komentarzy i wpisów,
• włamywanie na konta serwisów społecznościowych,
• nękanie telefonami i SMS-ami,
• podszywanie się pod inne osoby,
• wykluczanie ze społeczności internetowych.

Szkodliwe treści– to materiały, które mogą mieć negatywny wpływ na rozwój
i psychikę dzieci i młodzieży.

Na takie treści dzieci mogą trafić świadomie lub przypadkowo, np. poprzez mylne wyniki wyszukiwania, spam, reklamę.

Do treści szkodliwych zalicza się głownie:

• Materiały pornograficzne.

Pornografia w sieci jest ogólnie dostępna. Bywa elementem gier. Kontakt z tego typu treściami może powodować fałszywe wyobrażenie o seksualności człowieka. Częste oglądanie takich materiałów może również prowadzić do uzależnienia.

• Obrazy i filmy prezentujące przemoc i okrucieństwo.
• Treści ksenofobiczne i rasistowskie- tzw. mowa nienawiści, hejt

Treści tego typu dostępne są głównie we wpisach i komentarzach na forach internetowych i serwisach społecznościowych. Powszechność hej tu w sieci może osłabić wrażliwość dziecka na wulgarny język, uczyć nietolerancji,

w konsekwencji zachęcać do naśladownictwa tego typu postaw i zachowań.

• Treści promujące zachowania autodestrukcyjne, takie jak: zażywanie narkotyków, anoreksja, samookaleczanie lub samobójstwo.

Tego typu treści, dostępne są głownie na stronach, forach i w społecznościach internetowych, mogą prowadzić.

Seksting– to rejestrowanie i przesyłanie swoich nagich lub półnagich zdjęć

za pomocą telefonu komórkowego lub innego urządzenia podłączonego

do Internetu.

Seksting – wśród młodzieży jest zjawiskiem powszechnym- ponad połowa nastolatków deklaruje, że materiały tego typu są wymieniane wśród ich znajomych.

Niebezpieczne kontakty- ze względu na nieprzewidywalne konsekwencje niebezpieczne kontakty w sieci uznaje się za jedno z poważniejszych zagrożeń dla dzieci online.

Najpoważniejsze formy niebezpiecznych kontaktów online:

• uwodzenie dziecka,
• wyłudzanie od dziecka materiałów o charakterze erotycznym,
• angażowanie dziecka w rozmowy o seksie,
• wyłudzanie danych osobowych lub innych informacji w celach popełnienia przestępstwa przeciwko dziecku lub rodzinie,
• nakłanianie dziecka do podejmowania zachowań zagrażających jego zdrowiu, a nawet życiu (np. zażywania narkotyków, namawianie do samookaleczeń).

Pamiętaj !

• Ustal zasady z dzieckiem odnośnie korzystania przez niego z Internetu np. w formie umowy.
• Przekonaj dziecko, że nie wszyscy w Internecie są naprawdę tym, za kogo

się podają. Naucz je zasady ograniczonego zaufania do osób które poznają

online.

• Pobierając aplikacje na urządzenia mobilne ze sklepów internetowych
  ( Google Play, iStore), sprawdzaj opis gier. Szczególnie uwagę zwróć na zalecany wiek użytkownika.
• Szukaj w sieci recenzji stron, aplikacji i gier, które udostępniasz dziecku, fragmenty gier znajdziesz np. w serwisie Youtube.
• Zwrócą uwagę dziecka na zamieszczane przez nie komentarze lub statusy. Nie mogą być wulgarne, obrażające itp.
• Wykorzystaj oprogramowanie filtrujące i programy kontroli rodzicielskiej

w komputerze dziecka.

• Przekaż dziecku, że powinno ignorować i usuwać wszelkie internetowe zaczepki, ataki lub złośliwości pod swoim adresem, w a przypadku gdy się powtarzają- zgłosić je moderatorowi serwisu. Reagowanie na nie agresją prowadzi jedynie do ich eskalacji.
• Porozmawiaj z dzieckiem o zdjęciach i filmikach, które publikuje

na profilu, powinno unikać zdjęć, o ośmieszających (siebie i innych)

charakterze erotycznym , które mogą być wykorzystane przeciwko   niemu.

Szukasz pomocy

Zawiadom policją jeśli doszło do złamania prawa.

Telefonu Zaufania dla Dzieci i Młodzieży: 116 111

Zadzwoń pod bezpłatny numer telefonu 0 800 100 100

Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka- 800 12 12

Odwiedź strony Internetowe:

www.helpline.org.pl

www.dyzurnet.pl – serwis, który przyjmuje zgłoszenia dotyczące nielegalnych

treści znalezionych w Internecie.

POSTAWY RODZICIELSKIE

Rodzina jest podstawową komórką życia społecznego i pierwszym najważniejszym środowiskiem wychowawczym dziecka. W rodzinie dziecko zdobywa pierwsze doświadczenia, doznaje pierwszych odczuć emocjonalnych, przyswaja sobie   obowiązujące wzorce i zasady. To w niej kształtują się normy moralne dziecka. Rodzina wpływa na rozwój osobowości dziecka, kształtuje jego wartości i postawy. Kontakt z mamą, tatą, rodzeństwem i dziadkami jest dla dziecka źródłem wzorców zachowań przenoszonych na inne środowiska, w których funkcjonuje.

To, czego uczymy się w rodzinie, pozostaje na całe życie.
Dobrze funkcjonująca rodzina zaspokaja potrzeby swych dzieci, jak żadna inna grupa społeczna
nie jest w stanie zaspokoić. Dzieje się tak dlatego, że środowisko rodzinne stanowi źródło miłości
i akceptacji, daje poczucie bezpieczeństwa.

Od tego, w jaki sposób rodzice rozumieją swoją rolę wobec dziecka zależy, czy stwarzane przez nich warunki służą prawidłowemu rozwojowi czy też negatywnie oddziałują na kształtowanie się osobowości małego człowieka. Aby lepiej zrozumieć mechanizmy kierujące naszym postępowaniem wobec dziecka, należy przeanalizować rodzaje i charakterystykę postaw prezentowanych przez rodziców wobec swoich dzieci. Problematyką zależności postaw rodzicielskich i ich wychowawczych oddziaływań na dziecko, zajmowali się specjaliści zarówno z zakresu psychologii, psychiatrii, jak i pedagogiki.

Właściwe postawy rodzicielskie:

POSTAWA AKCEPTACJI DZIECKA – czyli przyjęcie dziecka takim, jakim jest, ze wszystkimi jego cechami fizycznymi, psychicznymi, przejawianymi możliwościami i trudnościami. Rodzice nie kryją miłości do dziecka ani też jej nie udają. Postawa akceptacji sprzyja kształtowaniu się u dziecka zdolności do nawiązania trwałej więzi emocjonalnej, do przywiązania oraz zdolności do wyrażania uczuć. Dziecko jest wesołe, miłe, usłużne i odważne.

POSTAWA WSPÓŁDZIAŁANIA Z DZIECKIEM – świadczy o zainteresowaniu rodziców dzieckiem, tym, co ono robi. Rodzice angażują dziecko w zajęcia i sprawy domowe (odpowiednie dla jego możliwości rozwojowych). Dziecko ma prawo do wyrażenia swojej własnej opinii, przez co czuje się potrzebne w rodzinie i wartościowe. Jest ufne w stosunku do rodziców, często zwraca się do nich po radę czy pomoc.

POSTAWA UDZIELENIA DZIECKU ROZUMNEJ SWOBODY – rodzice darzą dziecko zaufaniem, przez co pozostawiają mu duży margines swobody w działaniu przy jednoczesnym utrzymaniu swojego autorytetu i odpowiednim kierowaniu wyborami dziecka. Dziecko z takiej rodziny jest bystre, pomysłowe, zdolne do współdziałania z rówieśnikami.

POSTAWA UZNAWANIA PRAW DZIECKA – rodzice pozwalają dziecku na samodzielne działanie przy jednoczesnym uświadamianiu mu jego odpowiedzialności za konsekwencje
tego działania. Rodzice kierują dzieckiem stosując sugestie, wyjaśnienia i tłumaczenie oraz wspólne uzgadnianie jego praw i obowiązków. Dlatego dokładnie wie, czego się od niego oczekuje.
Kiedy rodzice przejawiają postawę uznającą prawa dziecka, wówczas może ono ukształtować w sobie takie cechy, jak samodzielność, lojalność, solidarność.

Niewłaściwe postawy rodzicielskie:

POSTAWA ODTRĄCAJĄCA – cechuje ją nadmierny dystans uczuciowy i dominacja rodziców. Rodzice otwarcie krytykują dziecko, nie dopuszczają go do głosu, stosują surowe kary.  Dziecko może wykazywać trudności przystosowawcze, agresywność, kłótliwość i nieposłuszeństwo.

POSTAWA UNIKAJĄCA – jej przejawem jest niedostatek uczuć, a czasami wręcz obojętność uczuciowa rodziców, dla których przebywanie z dzieckiem bywa odczuwane jako trudne. Rodzice ignorują dziecko i zaniedbują je pod względem uczuciowym i opiekuńczym. Nie stawiają mu wymagań. Dzieci z takich rodzin nie mają wytrwałości w działaniu, są nieufne, strachliwe, konfliktowe w kontaktach z ludźmi.

POSTAWA NADMIERNIE WYMAGAJĄCA – przejawia się dominacją rodziców w postępowaniu z dzieckiem i zmuszaniem go do dostosowywania się do wytworzonego przez nich wzoru
przy jednoczesnym braku liczenia się z możliwościami dziecka. Rodzice nie respektują praw dziecka
i nie szanują jego indywidualności. Wygórowane oczekiwania rodziców przekreślają radosne dzieciństwo i doprowadzają do nadpobudliwości nerwowej, zamknięcia się w sobie przez dziecko, załamania i braku wiary we własne możliwości.

POSTAWA NADMIERNIE CHRONIĄCA – charakteryzuje ją bezkrytyczne podejście rodziców
do dziecka, uważają oni je za wzór doskonałości, ulegają mu i tolerują niewłaściwe postępowanie. Zaspokajają każdy kaprys dziecka i pozwalają mu panować nad całą rodziną. Są przesadnie opiekuńczy i nadmiernie troskliwi, przez co utrudniają dziecku naukę samodzielnego działania. Dzieci z takich rodzin charakteryzuje opóźnienie dojrzałości społecznej, bierność, jak również zarozumiałość i poczucie zawyżonej wartości, nadmierna pewność siebie i nieustępliwość .

Prawidłowe postawy rodziców zbliżają i jednoczą wszystkich członków rodziny, „natomiast nieprawidłowe postawy rodziców mogą wpłynąć na zanikanie lub zubożenie więzi uczuciowej.
Nie bez znaczenia są też stosunki wzajemne rodziców. Różnorodne badania wykazały, że wpływ rodziców na dziecko jest ogromny. Każda pozytywna postawa względem dziecka, jest korzystna dla jego rozwoju, daje dziecku poczucie akceptacji oraz ważności i sprawia, że jest prawidłowo nastawione do samego siebie, jak również potrafi znaleźć swoje miejsce w społeczeństwie.

Motywowanie do nauki – rola rodzica

Motywacja to stan gotowości człowieka do podjęcia określonego działania,
czyli w tym przypadku chęć dziecka do uczenia się. Najbardziej skuteczna jest motywacja wewnętrzna, czyli stan, w którym dziecko samo  widzi, że  warto jest się uczyć.    W znacznej części motywacja jest wyuczalna, podlega wychowaniu. Często określana jest jako ambicja. Zadaniem rodzica chcącego wzbudzić motywację do nauki jest zapewnienie dziecku odpowiednich warunków  oraz pokazywanie dziecku, że warto
się uczyć.

Według dr Tomasza Biernata (Biernat, Dla Rodziców… i nie tylko) motywację do nauki mogą ograniczać:

1. Brak niezbędnej energii potrzebnej do nauki.

Kiedy dziecko nie otrzymuje odpowiedniej stymulacji do nauki, nie jest właściwie pobudzane do pracy szkolnej (np. motywację obniża słabe zainteresowanie rodziców nauką dziecka), jego zapał do nauki spada. Powodem tego może być też brak wiary
w dziecko i komunikaty typu: „z ciebie nic nie będzie”. Na niską motywację ma też silny wpływ zła atmosfera w domu, słaby kontakt z dzieckiem, kłótnie, konflikty itp.

2. Brak celów.

Postawienie sobie celów jest konieczne do tego, aby osiągnąć sukces (czymkolwiek on dla nas jest).

3. Brak określonych i usystematyzowanych działań.

Jeżeli dziecko nie posiada odpowiednio zorganizowanego miejsca do nauki, harmonogramu dnia, jego motywacja może być osłabiona.

4. Brak konsekwencji i wytrwałości.

Motywowanie do nauki to codzienny, trudny obowiązek nie tylko nauczycieli,
ale przede wszystkim obowiązek rodziców. Często są oni zapracowani i przemęczeni, przez co nie są w stanie dopilnować dzieci w nauce.

Motywację do nauki osłabiają także: niewłaściwe stosunki między nauczycielem i dzieckiem, nieprawidłowe funkcjonowanie dziecka w klasie, negatywny wpływ grup rówieśniczych.

Motywację hamuje również:

• brak wiary w swoje możliwości,
• błędne odczytywanie swoich pragnień,
• obawa przed porażką i nowością oraz wynikająca z tego bierność,
• negatywne nastawienie.

Warto mieć świadomość tych ograniczeń, być uwrażliwionym na nie, aby móc skutecznie bronić siebie, dzieci i młodzież przed tymi pułapkami.

Brak motywacji u dziecka można zauważyć po:

• słabych osiągnięciach,
• ignorowaniu obowiązków,
• niechęci do aktywnego uczestnictwa w zajęciach,

Jak rodzice powinni postępować, aby zachęcić dzieci do nauki?

• WSPIERAJ, ALE NIE WYRĘCZAJ

Należy dziecko przyzwyczajać do podejmowania wysiłku, do pokonywania trudności, wtedy uwierzy we własne możliwości.

• MĄDRZE MOTYWUJ

Od kar lepsze są nagrody, ale stosowanie ich musi być ostrożne.  Złotym środkiem jest drobna nagroda, np. w postaci uznania rodziców, pochwały. Dziecko będzie miało poczucie, że rodzice doceniają jego trud i wysiłek włożony w naukę.

• DOCENIAJ OSIAGNIĘCIA DZIECKA
• NIE POZWÓL DZIECKU, BY ŹLE MÓWIŁO O SOBIE

Często mamy okazję słyszeć, że dziecko źle mówi o sobie: „jestem głupi”, „nie dam rady”, „i tak mi się nie uda”. Są to głosy, które są wrogami sukcesu.  Czasem nieświadomie nadajemy dziecku etykietę i tak o nim mówimy: „ten nie jest zdolny, ten powolny, ten zapominalski”. Sprawiamy, że dziecko tak zaczyna myśleć o sobie. Opatrywanie dzieci etykietami ogranicza ich nadzieję, marzenia i możliwości.

• BUDUJ W DZIECKU POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI

Dziecko będzie myślało pozytywnie o sobie, gdy będzie miało poczucie własnej wartości. Rolą rodziców jest pomóc wykształcić w dziecku energię i inicjatywę,
by zrekompensować poczucie niskiej wartości.

DZIAŁANIA RODZICÓW W STOSUNKU DO  DZIECI

• zorganizowanie zajęć własnych, by mieć czas na rozmowę, chwalenie i pomoc dziecku,
• określenie systemu wymagań wobec dziecka oraz konsekwentne
  ich przestrzeganie,
• dbanie o odpowiednie warunki do nauki i właściwą organizację czasu pozalekcyjnego dziecka,
• okazywanie zainteresowania poczynaniami dziecka i pokazywanie że nauka jest ważna i przydatna,
• nie porównywanie dziecka do rodzeństwa, kolegów, lecz do poprzedniego jego poziomu umiejętności – uświadamiasz mu w ten sposób postępy
  i motywujesz do dalszej pracy,
• systematyczne kontrolowanie osiągnięć dziecka, współpraca ze szkołą.