who’s who?

Mój stosunek do p. Dziuby najlepiej zilustruje poniższa angdota z życia wzięta.

Późne popołudnie. Siedzę sobie w moim foteliku w ciemnej sali numer siedemnaście
i czuję że zachwilę usnę ze zmęczenia. W pracy jestem od 7.40 i za mną kilka dyżurów
i lekcji, fotelik zaś wygodny. A tu kolejna lekcja do przeprowadzenia, kolejni uczniowie do przepytania. WiększośćPolski zaczyna już weekend a ja męczę jakieś niewinne istotki. 
W moje głowie przypominam sobie okrzyk Winicjusza z Quo Vadis – „Chryste cudu!”. I oto 
do klasy wchodzi ona – pani Dziuba z plikiem bonów towarowych, marzeniem każdego chyba pracownika. Oniemiały za sprawą tego deus ex machina, wykrzykuję – „Nie wierzcie,
że to święty Mikołaj wkładał wam prezenty pod poduszkę, gdy byliście dziećmi! To była 
pani Dziuba!” A bohaterka mojej inwokacji z własciwą sobie gracją i rumieńcem na twarzy 
wychodzi z mojej sali, na podobieństwo dziewiętnastowiecznej damy… Cała pani Dziuba…
Gwoli ścisłości przypomnę, że uczy ona w naszej szkole chemii i biologii i uważana jest za 
najbardziej wymagającego nauczyciela w  gminie.

  

Pani dyrektor Barbara Wanat to ucieleśnienie postulatów parii rządzącej – dba o prawo i ład w szkole. Tytan pracy – pojawia sie na długo przed pierwszym uczniem i wychodzi z pracy późnym popołudniem. Nie straszne jej  tony dokumentów, kolejki interesantów małych i dużych czy najbardziej zawikłany problem. Dba o tysiące rzeczy, o których istnieniu przeciętny miertelnik nie ma zielonego pojęcia, a które okazują się niezbędne do funkcjonowania naszej placówki.

W kategorii Who’s who opisywał będę najważniejsze osoby w naszej szkole. Zacząć wypada więc od osoby najnajważniejszej – pana dyrektora Zbigniewa Sarnata. Gdyby kiedyś pokuszono się na Wikipedii napisać artykuł „dyrektor idealny” powinna się tam znaleźć poniższa podobizna. Pan dyrektor to połączenie dwóch skrajności – fachowości, rzetelności, odpowiedzialności i konsekwencji z jednej strony oraz wrażliwości i niebywałego poczucia humoru z drugiej. Osobiście – i mówię to bez kadzenia – dla mnie wzorzec szefa oraz człowieka. Pan dyrektor to chyba także Wokulski dwudziestego pierwszego wieku – romantyk wykonujący pracę pozytywisty. Do tego mistrz mowy polskiej – co pokazuje załączony filmik. No i ten śliczny dywanik w gabinecie…

 

[onet_player v1=”vp6xpI0034″ v2=”” v3=”” v4=”40431″]